Güzel şeylerin diğerleri için olduğunu düşündüğüm günler olmuştu. Vintage çocuk kitaplarının, köpekli yılbaşı kazaklarının, kokina çiçeklerinin ve Leonard Cohen plaklarının. Diğerlerine aitti bütün bunlar. Bense kendi köşemde bir hayalet üzere görünmez olacaktım hayatım boyunca.
Uyuyamadığımda mutfağa masraf ve hayalet formundaki kurabiye kalıplarını çıkarıp kendime bir tepsi dolusu vanilyalı kurabiye pişirirdim. Tıpkı Sylvia Plath gibi… Onları fırından çıkardığımda, hayalet kurabiyelerin teker teker canlandığını hayal ederdim. Ve hayalimde onlarla birlikte Leonard Cohen dinleyerek dans ederdim.
“İstediğin, senin ve benim hayaletlerimiz tarafından istila edilmiş bir konutta yaşamak mı?” diye sorardı Cohen, ‘Is This What You Wanted’ müziğinde. “Hayaletli bir konutta yaşamak mı, benim istediğim?” diye tekrarlardım ben de kendi kendime. “Yoksa yaşayanların ortasına geri dönmek mi?”
Derken yıllar evvel, bir Noel arifesinde, hüznü bir kenara bırakmaya ve nitekim de yaşayanların ortasına dönmeye karar vermiştim. Kocaman kırmızı atkımı takıp Beyoğlu’na gitmiştim. Bir mühlet etrafta hedefsizce dolaşıp yılbaşı ışıklarına bakmış, sonra bir kitapçıya girmiş ve Murakami’nin Zemberekkuşu’nun Güncesi kitabını satın almıştım.
Kar yağıyordu, hava soğuktu. Kilisenin avlusundaki banka oturarak kitabı okumaya başlamıştım. Beşerler avludaki büyük Noel ağacının önünde fotoğraf çektiriyorlardı. Bense kitabın içine o kadar gömülmüş durumdaydım ki, havanın karardığını bile fark etmemiştim.
Avludaki yaprakları süpüren çocuk az sonra kilisenin kapanacağını söyleyince şaşırmıştım. Kitabımı çantama koymuş, atkıma sarınmış ve bir demet kokina çiçeği satın almak üzere oradan ayrılmıştım.
Eve gidince çiçeğimi vazoya yerleştirmiş ve minik yılbaşı ışıklarıyla süslemiştim. Yunanca ‘kırmızı’ demekmiş kokina… Bu kelimeyi sebepsiz yere çok sevdiğimi fark etmiş ve ışıkları yaktığımda içimden hayata teşekkür etmiştim. Sonraki birkaç günü ise konutta hayaletlerimle birlikte Murakami okuyarak geçirmiştim.
Şimdi, gözlerimde yılbaşı ışıkları yanıp sönerken, bir Leonard Cohen plağı koyuyorum pikaba. “İstediğin, senin ve benim hayaletlerimiz tarafından istila edilmiş bir konutta yaşamak mı?” diye soruyor Cohen. Gülümsüyorum ve kendime bu müzikten bir battaniye örmek, bütün kışı bu battaniyenin altında geçirmek istiyorum.
Bu sabah kitapçıdan satın aldığım kitabın içine gömülüyorum sonra. Charles Dickens’ın ‘Noel Şarkısı’ kitabı bu. Çocukken çok sevdiğim ve şu yaşımda yine ziyaret ettiğim eski bir dost…
Cohen kendi hayaletlerini anlatırken, Dickens’ın kahramanı Ebenezer Scrooge da kendi hayaletleriyle yüzleşiyor. Noel arifesinde onu ziyaret eden üç hayalet aracılığıyla kendini ve Noel’i tekrar sevmeyi öğreniyor.
Kitabı yavaşça kucağıma bırakıyorum ve plağın öbür yüzünü çeviriyorum. Birebir anda da, tıpkı Scrooge üzere, geçmişin, şimdinin ve geleceğin hayaletleri tarafından ziyaret edildiğimi hayal ediyorum.
“Ama tahminen de benim hayaletlerim hiçbir yere gitmediler,” diye düşünüyorum sonra. Tahminen de ben çok uzun vakittir, o kurabiye kokulu Sylvia Plath günlerinden beri, başımın içinde onlarla birlikte yaşıyorum.
Önce geçmişin hayaletiyle vedalaşıyorum. Ona onu affettiğimi söylüyorum. Artık onu sırtımda bir yük olarak taşımak istemediğimi… Sonra şimdinin hayaletinin gözlerine bakıyorum. Ona en sıradan anların bile değerini bileceğime dair kelam veriyorum. Ve sıra geleceğin hayaletiyle vedalaşmaya geldiğinde, ona benimle son bir defa dans etmek isteyip istemediğini soruyorum.
Bu sefer Leonard Cohen’in hayaletini de yanımda hissediyorum. “Biliyor musun,” diyorum ona, “sen gittikten sonra Donald Trump ABD başkanı seçilmişti. Kötü bir kıştı benim için. Dünyanın hali ne olacak, diye endişeleniyordum ve sık sık bir hayalet üzere görünmez hissediyordum kendimi.”
“Peki ya artık?” diye soruyor Cohen tasayla. “Aradan tam sekiz yıl geçti. Daha güzel misin, pekala?”
“İnanmayacaksın lakin,” diyorum, ona Trump’ın bir sefer daha lider seçildiğini söylemeye hazırlanarak. Lakin sonra, gözlerinde gördüğüm bir şey durduruyor beni. “Evet,” diye geveliyorum. “Çok daha düzgünüm. Hatta çabucak artık kendime bir kucak dolusu kokina çiçeği satın alacağım ve meskeni yılbaşı ışıklarıyla süsleyeceğim.”
“Kokina,” diyor ellerimi tutarak. “Bu ‘kırmızı’ demek Yunancada.” Ve tıpkı anda, ellerinin yavaşça silindiğini, ellerimin ortasından kayıp gittiğini fark ediyorum. O, hayallerimde bile bir yolunu bulup gitmeyi başarırken, orada öylece durup kendi kendime gülümsüyorum.
Sonra Dickens’ı da yanıma alıp konuttan çıkıyorum.